عصاره دانه انگور فرایند افزایش سن را معکوس می‌کند
افزایش سن یک عامل خطر مهم برای طیف گسترده‌ای از مشکلات تهدید کننده سلامتی است. در چند سال اخیر، دانشمندان مجموعه‌ای از داروها به نام سنولیتیک را شناسایی کردند که توانستند سلول‌های پیر را در آزمایشگاه و طی آزمایشات حیوانی از بین ببرند. به تازگی، محققان متوجه شدند که ترکیبی به دست آمده از عصاره دانه انگور می‌تواند به عنوان سنولیتیک تاثیر خود را بر بدن بگذارد. آنها از این ترکیب برای افزایش طول عمر موش‌ها استفاده کردند.
در تحقیقی که اخیراً صورت گرفت، محققان دارویی تولید کردند که بر پایه ترکیبی از عصاره دانه انگور بود. آنها موفق شدند طول عمر موش‌ها را از طریق این دارو افزایش بدهند.
این تحقیق که در مجله nature metabolism منتشر شد، زمینه را برای تحقیقات بالینی در خصوص استفاده از این روش بر روی انسان‌ها فراهم کرده است.
پیری و سنولیتیک
افزایش سن عامل خطرناکی برای بیشتر بیماری‌های مزمن است. دانشمندان معتقدند که این بیماری‌ها تا حدی به دلیل پیری سلول ایجاد می‌شوند. پیری سلول مربوط به زمانی است که یک سلول قادر به انجام عملکرد بیولوژیکی خود در بدن نباشد.
در سال‌های اخیر، محققان گروهی از داروها به نام سنولیتیک را شناسایی کرده‌اند که می‌توانند در آزمایشگاه و در آزمایشات حیوانی سلول‌های پیر را از بین ببرند و در نتیجه تعداد بیماری‌های مزمنی که با افزایش سن بروز می‌کنند را کاهش دهند.
در تحقیق حاضر، دانشمندان سنولیتیک جدیدی را شناسایی کردند که از یک ترکیب در عصاره هسته انگور به دست می‌آید و به نام پروسیانیدین سی یک (PCC1) شناخته می‌شود.
بر اساس اطلاعاتی ک از قبل موجود است، PCC1 در غلظت‌های پایین می‌تواند تأثیر سلول‌های پیر را مهار کند و در غلظت‌های بالاتر موجب تخریب انتخابی سلول‌های پیر شود.
آزمایشاتی که بر موش‌ها انجام شد
برای آزمایش اثرات PCC1 بر پیری، محققان روی موش‌ها سه آزمایش انجام دادند. در آزمایش اول، آنها موش‌ها را در معرض میزان اشعه‌ای با قابلیت کشندگی کمتر قرار دادند تا پیر شدن سلول‌ها را تحریک کنند. سپس به یک گروه از موش‌ها PCC1 دادند، درحالی‌که به دیگر گروه حامل PCC1 را تزریق کردند.
محققان دریافتند که پس از اینکه موش‌ها در معرض اشعه قرار گرفتند، ویژگی‌های بدنی غیرطبیعی از جمله تعداد زیادی موی خاکستری در آنها ایجاد شد.
درمان موش‌ها با PCC1 به طور قابل‌توجهی این ویژگی‌ها را معکوس کرد. موش‌هایی که PCC1 دریافت کردند، سلول‌ها پیر و همچنین تعداد کمتری نشانگرهای زیستی مرتبط با سلول‌های پیر داشتند.
موش‌هایی که در معرض اشعه قرار گرفته بودند ظرفیت ورزش و قدرت عضلانی کمتری داشتند. بااین‌وجود، این روند در موش‌هایی که PCC1 دریافت کردند معکوس شد و میزان بقا در آنها افزایش یافت.
در آزمایش دوم، محققان موش‌های مسن‌تر را با واردکردن PCC1 یا حامل آن به بدن آنها هر 2 هفته یکبار طی 4 ماه درمان کردند.
این تیم تحقیقاتی در کلیه‌ها، کبد، ریه‌ها و پروستات موش‌های مسن، تعداد قابل‌توجهی از سلول‌های پیر پیدا کردند. بااین‌وجود، درمان با PCC1 این روند را معکوس کرد.
موش‌هایی که با PCC1 درمان شده بودند در مقایسه با موش‌هایی که فقط حامل آن را دریافت کرده بودند، قدرت، سرعت راه‌رفتن، تحمل آویزان ماندن، استقامت روی تردمیل، سطح فعالیت روزانه و تعادل آنها بهبود پیدا کرد.
در سومین آزمایش، محققان موش‌های مسن را بررسی کردند تا ببینند PCC1 چه تأثیری بر طول عمر آنها داشته است.
آنها دریافتند که موش‌هایی که با PCC1 درمان شده بودند به طور متوسط ۹.۴ درصد بیشتر از موش‌هایی که درمان آنها به‌وسیله حامل انجام شده بود، عمر کردند. این مقدار معادل افزایش ۶۴.۲ درصدی طول عمر پس بعد از درمان با PCC1 است.
علاوه بر این، با وجود عمر طولانی‌تر، موش‌هایی که با PCC1 درمان شدند نسبت به موش‌هایی که حامل آن را دریافت کردند، چندان به بیماری‌های مرتبط با سن دچار نشدند.
با جمع‌بندی یافته‌ها، پروفسور یو سان نویسنده مسئول مقاله از مؤسسه تغذیه و سلامت شانگهای در چین و همکارانش می‌گویند: «ما شواهدی را ارائه می‌دهیم که اثبات می‌کند حتی زمانی که [PCC1] در اواخر عمر تجویز شود می‌تواند به میزان قابل توجهی اختلالات مرتبط با افزایش سن را کاهش بدهد و در نتیجه سلامتی را بهبود بخشد، بنابراین در طب آینده می‌تواند مسیر جدیدی برای بهبود و افزایش طول عمر ایجاد کند.»
دکتر جیمز براون که در زمینه پیری و متابولیسم مطالعه داشته است و عضو مرکز تحقیقات بیرمنگام، بریتانیا است، در مصاحبه با اخبار پزشکی امروز می‌گوید که این یافته‌ها شواهد بیشتری در خصوص مزایای احتمالی داروهای سنولیتیک به ما می‌دهند. دکتر براون در مطالعه انجام شده شرکت نداشت.
سینولیتیک‌ها دسته جدیدی از ترکیبات ضد پیری هستند که معمولاً به‌صورت طبیعی وجود دارند. تحقیق اخیر نشان می‌دهد که PCC1 به ترکیباتی مانند کورستین و فیستین می‌پیوندد تا بتواند به طور انتخابی سلول‌های پیر را بکشد و درعین‌حال سلول‌های جوان را زنده و سالم حفظ کند.
این مطالعه و سایر مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است، به بررسی اثرات ترکیب بر روی جوندگان و سایر موجودات با پیچیدگی کمتر پرداخته است و بنابراین راه زیادی تا اثبات هرگونه اثر ضد پیری این ترکیب در انسان در پیش داریم.
دکتر براون می‌گوید: «سینولیتیک‌ها مطمئناً به‌عنوان دسته‌ای از "داروهای ضد پیری" در حال پیشرفت با نتایج امیدوارکننده هستند.»
موش به انسان؟
پروفسور ایرالیا بلانتونو (استاد کهولت اسکلت عضلانی از دانشگاه شفیلد بریتانیا می‌گوید که سؤال مهم این است که آیا این یافته‌ها قابل تعمیم به انسان‌ها نیز هستند یا خیر. پروفسور بلانتونو نیز در این مطالعه شرکت نداشته است.
«بر اساس این تحقیقات و مجموعه‌ای از شواهد دیگر، ازبین‌بردن سلول‌های پیر با استفاده از داروهایی (تحت عنوان سینولیتیک) که به طور انتخابی آن سلول‌ها را می‌کشند می‌تواند عملکرد فیزیکی بدن را بهبود بخشیده و همچنین عملکرد عوامل شیمی‌درمانی در سرطان را افزایش دهند.»
او در ادامه می‌گوید: «لازم به ذکر است که تمام شواهد با آزمایش بر روی حیوانات به‌دست‌آمده است (در این مورد خاص، آزمایش بر روی موش‌ها صورت گرفته است). چالش واقعی این است که آیا داروها به همان اندازه در انسان عملکرد مؤثری دارند. در حال حاضر، هیچ اطلاعاتی در این مورد در دسترس نیست و آزمایشات بالینی تازه شروع شده است.»
دکتر دیوید کلنسی، از دانشکده زیست‌پزشکی و علوم زیستی دانشگاه لنکستر بریتانیا می‌گوید که تعیین میزان دوز لازم برای انسان دشوار است. دکتر کلنسی نیز در مطالعات اخیر حضور نداشت.
«دوزهایی که به موش‌ها تزریق شد در مقایسه با تحمل انسان بسیار زیاد است. دوزهای مناسب سنولیتیک PCC1 ممکن است در انسان باعث مسمومیت شود. انجام آزمایش بر موش‌های صحرایی نیز می‌تواند آموزنده باشد. ظاهراً کبد موش‌های صحرایی نسبت به کبد موش، داروها را بیشتر شبیه انسان‌ها متابولیزه می‌کند.»
منبع
https://www.medicalnewstoday.com/articles/grape-seed-extract-reverses-aging-in-mice#Healthspan,-not-just-life-span
